Vanaf de jaren '50 zijn er grote groepen migranten naar Nederland gekomen; ten eerste vanuit de voormalig koloniën van Nederland, daarna vanuit de hele wereld. Om te werken of op de vlucht voor de omstandigheden in hun land van herkomst. De eerste en/of tweede generatie van deze mensen heeft nu een leeftijd bereikt dat er steeds vaker zorg nodig is, ook voor mensen met dementie. De verwachting is dat dit aantal de komende jaren heel snel zal stijgen. Verschillende migranten weten vaak erg weinig over dementie. Daarnaast rust er in veel migrantengemeenschappen nog een taboe op dementie, waardoor het niet wordt (h)erkend en schaamte een grote rol speelt. Door onbekendheid met voorzieningen lopen mantelzorgers nog meer risico op overbelasting. Familie heeft daarnaast nog een sterke zorgplicht.
Veel zorginstellingen hebben grote moeite om deze groepen te bereiken en als zij wel oudere migranten in zorg hebben, weten ze ook niet altijd hoe ze daarmee om moeten gaan. Er wordt door verschillende organisaties aan gewerkt om in deze gemeenschappen de kennis over dementie te vergroten en het taboe te doorbreken.
Daarnaast is het van belang dat hulp- en zorgorganisaties en hun medewerkers in de toekomst meer weten over deze ouderen en hun achtergronden, zodat ze hun aanbod beter kunnen laten aansluiten. De behoeften kunnen namelijk erg verschillen van die van autochtone Nederlanders; economische, sociale, culturele en religieuze apecten kunnen meespelen. Verschillen worden extra benadrukt door de dementie omdat de betrokkenen steeds meer teruggrijpen naar oude gewoonten, gebruiken en taal. Ook (oorlogs-)trauma's kunnen een grotere rol gaan spelen bij sommige migranten. Voor alle migranten geldt dat hun (jeugd)herinneringen en levensloop anders zijn en dat dit vraagt om een andere benadering en aanpassing aan hun belevingswereld.